Λόγος για την επέτειο ανάληψης της ΑρχήςΤης 30ης Ιανουαρίου 1942
στο Σπορτπαλάστ του Βερολίνου
Adolf Hitler
Εκδόσεις: ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ, 2009 Σελίδες: 80 6,00€
30η Ιανουαρίου 1942 κι ένα πλήθος έχει συγκεντρωθεί στο καθιερωμένο χώρο συναθροίσεων της πρωτεύουσας του Βερολίνου, επ’ ευκαιρίας της ενάτης επετείου της ανάληψης της αρχής από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές (30/1/1933).
Κεντρικός ομιλητής είναι ο Αδόλφος Χίτλερ, που περιγράφει την κατάσταση του πολέμου ως εκείνο το έτος, αναφερόμενος και σε διάφορα εσωτερικά ζητήματα του Γ΄ Ράιχ… Στην ομιλία του αποκαλύπτονται όλες οι πτυχές του χαρακτήρα του: ρήτωρ, πολιτικός και θεωρητικός, στρατηγός και στρατιώτης, κυβερνήτης ενός κράτους και πάνω από όλα κυβερνώμενος από την τραγική μοίρα του… Στον λόγο που εκφωνεί, δεν προχωρά σε επιτήδειες ερωταποκρίσεις, αλλά αφήνει ελεύθερο τον προβληματισμό των ακροατών του. Εξηγεί τους λόγους που οδήγησαν στον πόλεμο και των ρόλο των πολιτικών ηγετών των Συμμάχων σε αυτό. Αναλύει την ιμπεριαλιστική γεωπολιτική της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας και αντικρούει την προπαγάνδα που αντιμετωπίζει, τόσο εκείνης της εποχής όσο και της σύγχρονης…
Η ομιλία του στο Sportpalast εκείνη την ημέρα, έχει μεγάλη σημασία, διότι δεν είναι απλά «η παρουσίαση της οπτικής κάποιου από την άλλη πλευρά». Είναι ουσιαστικά το χαστούκι της Ιστορίας στην συμβατική «ιστορία» των νικητών του πολέμου.
Από τον πρόλογο του Αλέξανδρου Γεράκη
Απόσπασμα:
Έπρεπε να ήταν γνήσιοι ιδεολόγοι εκείνοι που ήρθαν τότε προς εμένα, γιατί δεν είχαν τίποτα απολύτως να κερδίσουν, αλλά μόνο να χάσουν, μόνο θυσίες να προσφέρουν…
Άρχισα τον αγώνα αυτόν στραμμένος πρώτα εναντίον της ανοησίας, εναντίον της ανοησίας και της οκνηρίας των καλουμένων ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων μας. Τον άρχισα στραμμένος εναντίον της δειλίας, η οποία εξαπλώνονταν παντού, της δειλίας, η οποία περιφέρονταν πάντα υπό την προσωπίδα της εξυπνάδας και έλεγε ότι πρέπει κανείς να υποκύπτει, ότι πρέπει να έχει κανείς υπομονή ή ότι πρέπει, κατά την έκφραση του κυρίου Έρτσμπέργκερ, «να υπογράφουμε όλα όσα μας παρουσιάζουν. Τότε θα μας συγχωρήσουν και όλα θα είναι πάλι εντάξει». Αναγκαζόμουν τότε να παλεύω, τόσο μέσα σε μικρούς όσο και σε μεγάλους κύκλους, με την υπέρμετρη αυτή δειλία που προτιμούσε οτιδήποτε άλλο από του να συγκρατηθεί. Πόσες φορές δε μου συνέβη να μου επιρρίπτει ο αστικός αυτός κόσμος ευθύνη, λέγοντας: «Γιατί γυρνάτε στους δρόμους; Δε βλέπετε ότι οι άλλοι δεν το θέλουν, ότι αυτό προκαλεί επεισόδια; Γιατί λοιπόν; Αποσυρθείτε, μείνετε ήσυχοι!». Εμείς όμως δεν μείναμε ήσυχοι.
…Και πόσοι πάλι δε μ’ εγκατέλειψαν αργότερα. Επειδή, συμπατριώτες μου, το ότι έρχονταν προς εμένα δε σήμαινε ότι θα έμεναν και παρά το πλευρό μου. Ενίοτε κατόρθωνα να κερδίσω με κάποιον τρόπο πενήντα ως εξήντα ανθρώπους, αλλά μετά την παρέλευση τριών μηνών, από τους πενήντα ή εξήντα αυτούς, δεν παρέμεναν παρά έξι, επτά ή οκτώ μόνο. Έπρεπε ν’ αρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή. Αλλά τότε είχα κάνει έναν σχετικό υπολογισμό: Εάν κερδίσω μόνο 100 και απομείνουν μόνο 10, οι δε άλλοι 90 μ’ εγκαταλείψουν, τότε, εάν κερδίσω 1.000 θα μου μείνουν οι 100, εάν κερδίσω 10.000 θα μου μείνουν οι 1.000 και βαθμηδόν ο αριθμός εκείνων που θα μου έμεναν πιστοί θα γινόταν μεγαλύτερος. Και, εάν κάποιος μ’ εγκαταλείψει για δεύτερη ή τρίτη φορά, ίσως ντραπεί να μ’ εγκαταλείψει και για τέταρτη. Τότε θα μείνει ασφαλώς παρά το πλευρό μου.
… Οι άλλοι ας γελούν και ας ειρωνεύονται όσο θέλουν. Μου είναι αδιάφορο. Μπορούν να μας πολεμήσουν. Και αυτό μου είναι αδιάφορο. Τότε κι εμείς θα αμυνθούμε. Δεν θα απομακρυνθούμε από το δρόμο, δε θα εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας, αλλά θ’ αγωνιστούμε έως ότου είτε θα πέσουμε ηττημένοι είτε οι άλλοι θα τραπούν σε φυγή και θα μας αφήσουν την οδό ελεύθερη.
…Πιστέψτε με, συμπατριώτες μου, τότε ήταν ηρωισμός να γίνει κάποιος εθνικοσοσιαλιστής σε ένα ορυχείο ή εργοστάσιο, αλλά επίσης ήταν σχεδόν ηρωισμός να γίνει εθνικοσοσιαλιστής σε ένα σαλόνι, λόγω του ότι οι μεν απειλούταν σωματικώς οι δε πνευματικώς. Και δεν γνωρίζω ποιο είναι το χειρότερο: μία σωματική απειλή ή μία πνευματική, που σε ορισμένες συνθήκες εκμηδενίζει ίσως τον άνθρωπο περισσότερο από μια σωματική κάκωση. Υπήρξαν ιδεολόγοι εκείνοι που προσήλθαν σε εμάς.
No comments:
Post a Comment